به نوعروس شهید دامن فیروزکوه، که امروز شال سرش گورستان را عید کرد …

عید ما شال سری بود که بر گورت ماند

تا قیامت گل سوری است که شیپورت ماند

پر پرخون فرشته کفنت بود غروب

آسمان لکه ابری است که کافورت ماند

شال سر کرده به سر ماه نو هندوکش

عید تا عید غم طبله و تنبورت ماند

می‌وزد عطر خوش پیرهنت شام و سحر

مثل شیرین که کفن گشت تنت شورت ماند

حجله‌ات سوخت چو اسپند به دروازه شهر

شاه در حسرت یک خوشه انگورت ماند

سومین روز عروسی است ز جایت برخیز

پای تختت نگه مادر مغرورت ماند

بی‌غم از سینه پرخون عروسش رهبر

او همه عمر چنین لال و کر و کورت ماند

قنبر علی تابش

رفتم به خواب ناز همه ماهواره‌ها
اما نبود اشک شما ماهپاره‌ها
اشک شما که تلخ‌ترین عکس عصرهاست
عکسی که خواب مانده سر خار و خاره‌ها
ناقوس‌ها فریفته دنگ دنگ خویش
نام خلیفه‌هاست اذان مناره ها
دیدم هزار بار و فرو ریختم ز شرم
قلب شما شکست به جرم قواره‌ها
در هیچ متن نام شما اصل قصه نیست
جاری است مثل اشک همیشه کناره‌ها
«کاتب» که بغض تلخ قلم بود، سالها
با نام‌تان گریست به رمز واشاره‌ها
***
شیرین نشد نگاه تو با هیچ نوع قند
بادام تلخ بوده نژاد هزاره‌ها

(قنبر علی تابش)